Yaz döneminde malum memleketime geldim, huzurlu aldığım bir nefese bile çok şükür ediyorum, ortam değiştirince foruma girmeyince ihraç olduğum aklıma bile gelmiyor, yiyip içip geziyorum, geçen parkta bir kadın bebek yeleği örüyordu, içimden mrb demek geldi ve inanın yapacağım şey değil ama yanına oturdum sohbet ettik, herşeyden konuştuk zaman nasıl geçti bilmiyorum, bir ülkede adalet olmazsa hiçbirşey olmaz demesin mi? Acaba aynı dertten mi müzdaripiz diye sormak istedim ve herşeyi anlattım, bana dediki biliyormusunuz kaç tane bebek hapisanede sürünüyor, ayyy bir tuhaf oldum, ördüğü yelek torunu içinmiş ama yelek bitmeden bebek ölmüş, kızım hemşire sendikadan 672 ihraç dedi ama bence kızı içeride bana anlatmadı, kadının yüzünde öyle bir hüzün vardı ki anlatamam. Gözyaşı dökülmeden bukadar ağlamayı hayatımda ilk defa gördüm, çaresizliği yüzünde dibine kadar yaşadım. Kadını hayatım boyunca unutmayacağım, çok düzgün bir türkçesi vardı, yüzünde acı ve merhamet bir arada, duygularımı alt üst oldu ?